Lessen, feesten en weekendjes weg

Na een paar weken eindelijk weer een nieuwe update, deze keer geschreven vanuit een luxe resort in Kampot! Geen hangmat, wel palmbomen, een zwembad, een zolderkamer met uitzicht op de bergen en de rivier en het zou kunnen dat ze hier kroketten en frikandellen hebben omdat de eigenaars Nederlands zijn (helaas geen goed werkend internet, dus de update komt vanuit de projectaccommodatie).

Ik zal voor het gemak maar even beginnen waar ik de vorige keer ben gebleven: weer een week lesgeven. Ik heb inmiddels vaste klassen, de Little Angels die nog echte beginners zijn van 1 tot 2u, op maandag/woensdag/vrijdag van 3 tot 4u Arts & Crafts (wat gewoon knutselen is), en van half 6 tot half 7 de Sleeping Lions, de beste klas van de school die dus echt al moeilijkere grammatica krijgen en waar je ook echt een gesprek mee kan voeren. Heel afwisselend dus en echt superleuk om te doen! Jammer dat ik nog maar een week te gaan heb: na komende week is er van 14 tot 16 april het Khmer Nieuwjaar, dus zijn er geen lessen in ieder geval die drie dagen. Omdat op de 17e sowieso mijn visum verloopt, heb ik besloten op die dag naar Thailand te gaan (de paar dagen ervoor zijn er plannen voor Siem Reap, Battambang en Koh Kong, waarna ik de grens overga), daarna door naar Laos, tot slot Vietnam en dan in juni terug te komen voor 1 à 2 weken op het project. Ben heel benieuwd hoe dat gaat zijn, in m´n eentje...

Maargoed, terug naar vorige week. We zijn in het weekend naar Phnom Penh gegaan, en hebben daar de eerste dag S-21 (de Rode Khmer gevangenis), de Killing Fields en de Russische markt gezien. Het eerste deel was niet echt leuk te noemen, maar het was wel heel erg indrukwekkend en bizar om verhalen te horen over martelingen en massamoorden, terwijl het maar 30 jaar geleden was! De gids in s-21 vertelde ons dat ze zelf ook familieleden had verloren in de tijd van het regime, dat zij zelf was gevlucht naar Vietnam, en dat er in heel Cambodja bijna niemand te vinden is die niet een familielid had verloren... En ondanks dat is iedereen hier zo vriendelijk en vrolijk! De Russische markt daarna was gelukkig iets opbeurender, miljoenen kraampjes zo dicht op elkaar dat je de lucht niet meer kan zien, en allerlei souvenirs en kleding en sieraden zijn er te koop. Ik heb er helaas maar heel even kunnen rondlopen, omdat ik mijn tijd vooral heb besteed aan het zoeken van een winkel waar ik pasfoto's kon laten maken (wat overigens wel is gelukt, kan ik met trots zeggen!) In de avond zijn we met de groep uit geweest, wat verrassend veel leek op uitgaan in Nederland: een grote club met dronken mensen, harde (Engelse) muziek en dansen! Als je de oude westerse kerels en Cambodjaanse meisjes in veel te korte jurkjes en rokjes niet meetelt dan.. De volgende dag hebben we door de stad gelopen en het Koninklijk Paleis gezien (alleen van buiten, het paleis zelf was gesloten) en zijn we naar een megagrote supermarkt geweest bij de centrale markt, wat echt een hemel was omdat het een westerse supermarkt was! Wat voor iedereen betekende: jam, muesli, chocola, broodjes, philadelphia enzovoorts. Rijst is prima, maar op een gegeven moment wil je gewoon wat anders, haha. Op zondagavond was het helaas weer terug naar het project: geen normaal bed meer in een koude kamer, maar gewoon een matje op de grond, de hoop dat de ventilator je een beetje koelte geeft om te kunnen slapen en dat er geen gecko's onder je klamboe kruipen.

De afgelopen week op het project was rustig, ik ben een paar dagen niet lekker geweest (dat krijg je met het eten hier) maar het was niet heel ernstig, en gelukkig was mijn voet weer helemaal genezen van de tak waar ik in Koh Rong op ben gaan staan. Van Vibol, een jongen uit de Sleeping Lions-klas, heb ik een uitnodiging gekregen voor een feest bij hem thuis om 11 april voor het Khmer Nieuwjaar (het gebeurt wel vaker dat de kinderen ons uitnodigen om bij hun thuis langs te komen voor een feest of gewoon voor het ontbijt om de rest van de familie te ontmoeten). Over feest gesproken, de eigenaar van het project, Jason, gaf op vrijdagavond een feest bij hem thuis, ter ere van zijn ouders. En als je het in Cambodja over een bruiloft of feest hebt, is dat niet 20 mensen die in de huiskamer om een tafel zitten en taart eten. Het gaat dan echt om iedereen in de wijde omtrek die langskomt, in dit geval zo'n 900 mensen, een overvloed aan eten voor iedereen, een groot podium met zangers en dansers en een altaar met monniken om te Buddha te eren. Op vrijdagochtend zijn we daarom met een groep vrijwilligers naar Jasons huis gelopen (lekker door de velden, die overigens helemaal niet lijken op de rijstvelden die je altijd op foto's ziet omdat het nu veel te droog is) om te helpen met het eten voorbereiden, wat vooral neerkwam op kinderen entertainen in de hitte en komkommers schillen. We kregen daarna zelfs lunch, superlekkere curry met brood en noedels. Er was die dag ook niet veel te doen op de school; van de 25 kinderen in de Little Angels-klas waren er maar 5. Het feest was wel erg leuk, er waren een paar leerlingen uit mijn klas en ik heb een tijdje met Chany uit de Sleeping Lions-klas gepraat (echt meisjesgeklets, ze vroeg of ik een vriendje had en of ik wilde trouwen en kinderen krijgen haha).

Die avond zouden we om 8u met een bus naar Kampot gaan, maar omdat Jason ons langer op het feest wilde houden heeft hij de bus expres pas om half 10 laten komen. We moesten in het donker door de velden lopen, en omdat ik achter Tom en Issy (een ouder stel) aanliep en nogal langzaam gingen, waren we op een gegeven moment verdwaald, zonder zaklamp, in the middle of nowhere. Gelukkig vond Tom de weg snel terug naar de school, waar we op het tweede probleem stuitten: het terrein was gesloten en niemand had de sleutel, die was nog bij iemand op het project (het is omheind door een muur en een groot ijzeren hek, de schoolgebouwen en de vrijwilligersaccommodatie staan daarbinnen). De bus stond al te wachten voor het hek, dus moesten we met z'n allen over de muur klimmen om onze spullen te halen en daarna weer terugklimmen om bij de bus te komen. Avontuur! Gelukkig ging de busreis prima en konden we die avond allemaal in en airco-kamer inchecken in een hotel in Kampot (je leert kou echt waarderen hier, zelfs de douche hoeft niet meer warm te zijn voor mij).

Gisteren hebben we met een deel van de groep na het ontbijt scooters gehuurd (die kun je hier zomaar meekrijgen, ook al heb je geen rijbewijs) en zijn we de bergen ingegaan. De weg was heel erg rustig, wat wel fijn is als je de rijstijl in Cambodja kent, en het was echt supergaaf om op een scooter over de wegen te crossen, het voelde echt als vakantie. Het uitzicht op de top was niet heel erg goed, omdat we middenin een wolk zaten (we zijn gestopt bij een verlaten hotel, waar je in de tuin net het idee kreeg alsof je bij het einde van de wereld was omdat er alleen maar wolk te zien was). Op de terugweg zijn we even gestopt om foto's te maken van een ander uitzichtpunt, en toen we de weg weer op wilden heb ik een klein ongeluk gehad: ik zag de auto van de ene kant niet aankomen, raakte in paniek en heb mezelf maar laten vallen, waardoor de scooter (die nogal wat weegt) weer op mij viel. Resultaat: vooral shock en een mild gekneusde voet. Ik heb de weg terug gewoon gereden, verder geen problemen gehad. We hebben in de avond cocktails gedronken en heerlijk gegeten bij een pizzeria (waar halverwege de stroom uitviel, power cuts komen regelmatig voor, dus werd het een romantisch diner bij kaarslicht). Daarna zijn we even bij een bar geweest, maar er waren een paar mensen die echt wilden uitgaan, dus kwamen er drie tuktuks om ons naar een schijnbaar drukke plek te brengen waar een feest aan de gang was. Na een lange tijd rijden in de uitgestorven wildernis kwamen we aan bij een bar/guesthouse aan het water, waar welgeteld 5 mensen aan de bar zaten. Niet echt een feest, dus dat hebben we er zelf maar van gemaakt: vanuit de bar zo het water inspringen! Er lag ook een groot kussen waar je op kon klimmen, waarna er twee anderen op sprongen zodat de eerste persoon werd gelanceerd (ik heb twee pogingen gedaan, maar het was niet erg spectaculair - in tegenstelling tot de twee vrijwilligers die het voor mij hebben geprobeerd- en je onderschat nogal snel hoe moeilijk het is om op zo'n kussen te komen!). We hebben in ieder geval wel lol gehad!

Gisteren zijn we naar het resort vertrokken waar we nu zitten, buiten het centrum, en het was gewoon een relaxdag aan het water, afgesloten met een etentje in het centrum van Kampot en beerpong met wodka (ik mag niet in detail treden, er zijn een paar vrijwilligers die hun privacy op prijs stellen ;]). Vandaag zijn we weer teruggegaan naar het project, en na deze week start mijn eigen grote avontuur!