Van land naar land: Thailand, Laos en Vietnam

Beste trouwe lezers van mijn blog,

Het verhaal gaat weer verder waar ik was gebleven: in Pai, Thailand. Ik heb daar weinig beleefd, maar een erg leuke tijd gehad door de mensen die ik heb ontmoet en met wie ik Pai tot in de late uren heb gezien! Pai is heel erg klein, en nogal westers gericht, wat wel betekende dat we er goed hebben gegeten! Na Pai ben ik op de slowboat' naar Laos gegaan. Dat betekende: de eerste dag 's middags met een busje vanuit Pai naar de grens, Chiang Kong. En wat een reis... Eerst met de bus weer terug naar Chiang Mai, waar we een uur moesten wachten op de bus naar Chiang Kong, die ook nog via Chiang Rai ging. Net toen we bijna bij het hostel in Chiang Kong aankwamen, bleken er nog twee mensen in de bus te zitten die in Chiang Rai hadden moeten uitstappen! Dan maar weer terug... Uiteindelijk kwamen we dan om 1u ´s nachts aan bij het hostel, als je het al zo kan noemen. De kamer was groot, maar daar was alles dan ook mee gezegd: het was vies, eng, de eigenaars waren vreemd, er liepen overal insecten, het bed was keihard... Ik was bijna blij dat ik er zo laat was aangekomen, dan hoefde ik er tenminste niet lang te zijn. Ook het ontbijt was vreselijk, we hebben vanaf half 7 een uur gewacht en toen kwam er een pan met vreemde rijstsoep. Jammer van mijn laatste momenten in Thailand! Gelukkig gingen we daarna snel verder, de grens over naar Laos, waar we met de boot naar Pakbang zijn gegaan. Daar heb ik twee Nederlandse meisjes ontmoet met wie ik de rest van de tijd in Laos verder zou reizen. In Pakbang hebben we één nacht geslapen (hoewel misschien een beetje onrustig nadat ik de grootste kakkerlak ooit had doodgeslagen en naar buiten geveegd) om de volgende dag met de boot naar Luang Prabang te gaan. Het was niet de meest luxe boot ooit, maar de omgeving was echt prachtig, zo door het water varen met overal groene bergen om je heen!

Ik ben anderhalve week in Laos geweest, en ik kan er waarschijnlijk ook veel sneller over vertellen dan over andere landen, want eerlijk is eerlijk: in Laos is nou eenmaal niet heel veel te doen. Geen grote steden of veel activiteiten, maar dat neemt niet weg dat ik er echt een heel leuke tijd heb gehad. Goed, dus: in Luang Prabang hebben we de nachtmarkt en food market bezocht (waar je je bord vol kunt scheppen met eten voor maar 1 euro!), en de volgende dag zijn we naar de Kuang Si waterval geweest, een van de mooiste watervallen die ik heb gezien. Het leek erg op de Erawenwaterval in Thailand, ook met meerdere watervallen waar je kunt zwemmen en van rotsen kan springen en waar het water zo blauw is dat je bijna zou denken dat ze er een blauw zwembadzeil in hebben gelegd. Die avond hebben we ook het wilde nachtleven van Luang Prabang verkend, wat eruit bestaat dat iedereen eerst gaat drinken in een lokale kroeg (wij zijn daar niet geweest omdat we zo lang op de nachtmarkt waren), waarna iedereen een tuktuk neemt naar het bowlingcentrum om daar te gaan 'feesten'. Bowlen dus, en nog meer drinken voor wie wil. Nou ja, we hadden het in ieder geval gezien, en het was best grappig om mee te maken. De volgende dag hebben we rondgelopen in de 'stad': een uurtje was genoeg, maar het was wel erg mooi, een heel idyllisch dorp zo aan de Mekong met huizen in Franse stijl en veel groen om je heen. De morgen daarna vertrokken we naar Vang Vieng, maar niet voor we met zonsopgang de monniken aalmoezen hebben zien ophalen. Dat was vooral een toeristische attracties, rijtjes monniken lopen door de straten en daar zitten dan een paar mensen om eten in hun potten te doen, terwijl alle toeristen foto's maken. We hebben in ieder geval nog wel kunnen genieten van een lekkere fruitshake, tot zover de beste die ik heb gehad in Azië!
In Vang Vieng hebben we in een heel mooie bungalow gezeten, vlakbij het 'centrum' (ook hier waren het een paar straten die dan een stad wordt genoemd, maar het stelt niet zoveel voor). De eerste dag zijn we met een tour mee geweest waarbij alleen maar Koreanen zaten die die dag waarschijnlijk meer foto's van ons dan van iets anders hebben gemaakt... Beetje vreemd als er steeds een camera voor je gezicht wordt gehouden, of als mensen 'stiekem' steeds jou op de foto zetten. Bij de tour gingen we eerst tuben in een grot: in een rubberen band liggen en jezelf voorttrekken aan een touw in een donkere grot met alleen een lichtje op je hoofd! Dat was wel heel gaaf om te doen, en lekker koel! We kregen daarna een veel te vroege lunch (het was pas 11:00) en toen zijn we door een klein dorpje (hier bedoel ik dus wel echt een klein dorpje) gelopen om de Elephant Cave te zien (waar een stuk rots op een olifant leek) en daarna te gaan kajakken. Alle Koreanen gingen maar één uur, wij deden er drie voor 10km. Ook hier was de omgeving weer supermooi, en omdat ik bij de gids in de kajak zat had ik een persoonlijke gondelier (hij begon ook echt te zingen ook!). Halverwege kwamen we de Koreanen weer tegen en er werden nogal wat watergevechten gehouden, en toen was de dag alweer voorbij. De dag erna zijn we met een tuktuk naar de Blue Lagoon gegaan, een stukje rivier dat zoals de naam al doet vermoeden ook weer heel erg blauw was en waar je vanuit een boom of slingerend aan een touw in kon springen, met een leuke picknickplek eromheen. Vlak ernaast was ook een supermooie grot, die we natuurlijk ook even moesten bezoeken. Wel een beetje eng omdat het erg groot was en er meerdere waarschuwingen stonden dat je echt niet moest verdwalen en een lichtje mee moest nemen... We zijn dan ook niet heel erg ver geweest, het was moeilijk lopen op slippers en best gevaarlijk. Toen we weer naar buiten kwamen was de hel losgebroken: het stortregende als een gek en we moesten nog in de (open) tuktuk terugrijden! Wat verder ook heel grappig is aan Vang Vieng is dat er in elk restaurant grote schermen hangen waar afleveringen van Friends eindeloos worden gedraaid, dus onze avonden bestonden uit heel relaxed met een fruitshake naar Friends kijken tot we de bar werden uitgeschopt. De laatste dag hebben we bij het zwembad van een resort doorgebracht omdat het zulk warm weer was, totdat ineens het onweer losbarstte. Tussen de buien door zijn we terug naar de bungalow gerend, maar we hebben het net niet gehaald. Helemaal doorweekt en na allebei m'n slippers nog bijna te hebben verloren in het zompige gras hebben we toen twee blikseminslagen van heel dichtbij gezien (en gehoord!!), daarna verscheen de grootste regenboog die ik ooit heb gezien en tot slot was er een prachtige zonsondergang achter de bergen die alles sepia kleurde... Over extreem weer gepraat! De volgende dag zijn we met een bus naar Vientiane gegaan, waar hoewel het de hoofdstad van Laos is, helemaal niks te doen is. We hebben de avond in het hostel doorgebracht en de volgende ochtend ben ik naar het vliegveld gegaan voor mijn vlucht naar Hanoi, Vietnam!

Ik kwam 's avonds aan bij het Backpackers Hostel in Hanoi, dat helaas al helemaal vol zat. Een beetje in paniek omdat ik geen ander hostel wist, het verkeer in Hanoi het ergste is wat ik tot nu toe heb gezien (ook al zijn het hele kleine straatjes) en het al donker was, kwam ik toen twee jongens tegen die op plastic krukjes bier aan het drinken waren. Ze wisten wel wat hostels aan te wijzen, maar ik ben uiteindelijk bij ze gaan zitten om wat mee te drinken. Al snel kwam er een andere jongen bij zitten en begon het ook hier weer te onweren. Nadat het ergste van de bui voorbij was, heb ik met die laatste jongen een hostel gezocht (wat toch wel fijner was dan in m'n eentje met die grote tassen door een stad als Hanoi gaan lopen). Daarna zijn we met z'n tweeën wat gaan eten, waar we in de volgende gebeurtenis rolden: er was een verjaardagsfeest aan de gang in het 'restaurant' (dat wil in Hanoi zeggen: een soort van open ruimte met een dak en meestal plastic krukjes waar je eten kan krijgen), waar wij ook bij mochten zitten. Daarna werden we ook nog uitgenodigd om mee te gaan naar een karaoke-bar, en waarom ook niet? Het was een heel bijzondere avond, met Vietnamezen die de longen uit hun lijf zongen (geen idee waarover), dansten en bier dronken alsof hun leven er vanaf hing, terwijl de vrouwen netjes op de banken bleven zitten. Ik heb mijn bijdrage natuurlijk ook gedaan met 'The winner takes it all' van ABBA.
De dag erna heb ik in Hanoi vooral een beetje in de buurt rondgelopen en gezocht naar goede tours en tickets. In de avond ben ik met een groepje mensen naar de International Beer Corner geweest, waar Bia Hoi (bier Hoi) wordt gedronken: een eigengebrouwen lokaal bier dat spotgoedkoop is (zo'n 20 cent voor een glas). Iedereen zit daar midden op straat op - hoe kan het ook anders - plastic krukjes. Het is alleen wel illegaal: je kroeg is van jou, maar de straat is een openbare plek. De politie komt dan ook elke avond langs en dan worden alle krukjes zo snel mogelijk opgestapeld en de bar ingegooid. Wij zaten bij een 'bar' (weer zo'n open kamer aan de straat) die werd gerund door een oude man en een oud vrouwtje, maar ze waren bliksemsnel zodra ze de agenten zagen!
De dag erna heb ik wat rondgelopen door Hanoi, wat echt als overleven voelde met dat verkeer. Aan zebrapaden doen ze hier niet echt, je moet gewoon langzaam oversteken en hopen dat iedereen of om je heen gaat of je op tijd ziet om af te remmen... Die avond ben ik toen met de nachtbus naar Sapa gegaan, een bergdorpje helemaal in het noorden. We zouden die ochtend aankomen, maar helaas hadden we pech met de bus. Sowieso zijn slaapbussen vreemd: je krijgt een soort van lig-/zitplek aangewezen, je moet je schoenen uitdoen, de lichten gaan op een willekeurig moment zonder aankondiging uit, de chauffeur toetert constant (dat geldt trouwens voor iedereen die iets bestuurt met een toeter erop), en als je pech hebt stinkt de wc ook nog... In zo'n bus hebben we dus 20 uur gezeten, 8 uur vertraging door een ongeluk op de weg. Daarmee kwamen we pas om 16:00u aan in Sapa, en hadden we onze hele eerste dag aan trekking en homestay gemist. Gelukkig werd het goed opgelost en konden we in het hotel blijven. We hebben die middag/avond zelfs nog een paar uur gelpen naar een dorp in de buurt. Supermooie omgeving, en een heel griezelige ervaring: we kwamen langs een waterval waar die ochtend iemand was gevallen en meegesleurd met de stroming en dus was overleden. Net op het moment dat wij daar aankwamen, werd het lijk naar de kant gehaald en naar het dorp gebracht... Een heel akelig idee. De volgende dag zijn we wel meegeweest met de trekking, wat niet erg zwaar was: vooral lopen door dorpjes, met een paar traditioneel geklede vrouwtjes die met je meelopen, maar wel in een supermooie omgeving. De uitzichten waren fantastisch, prachtig groene bergen en rijstvelden en een rivier die er tussendoor slingert. Die avond gingen we weer met de slaapbus terug naar Hanoi (gelukkig geen vertraging deze keer), waar we om 5u 's ochtends aankwamen. Om 8u zijn we toen weer vertrokken naar de volgende tour: Halong Bay. Daar heb ik drie dagen doorgebracht, de eerste nacht op een boot, de tweede nacht in een bungalow in een van de miljoenen kleine strandjes. De eerste dag op de boot waren we met een kleiner groepje, de tweede dag op het strand waren we met alle tourgroepen bij elkaar. We hebben gezwommen, zijn van het dak van de boot in het water gesprongen, hebben een grot bezocht, volleybal gespeeld en glow-in-the-dark-plankton gezien. En dat allemaal in een prachtige omgeving waar de rotsen overal om je heen uit het water steken en de golven op het strand rollen.

Op het moment zit ik in Ninh Binh, waar ik vanavond ben aangekomen (direct vanuit Halong Bay naar Hanoi naar Ninh Binh). Met nog maar 3 weken te gaan zal dit waarschijnlijk mijn op één na laatste blog zijn! Vreemd hoe de tijd zo snel voorbij kan gaan... Maar ik heb nog een hoop te zien in Vietnam: jullie horen het wel in mijn volgende blog!