One day more...

Hier is ´ie dan, de laatste blog die ik over en tijdens deze reis zal schrijven. Ik ben inmiddels al weer terug in Cambodja, en morgen zal ik dan (als alles goed gaat tenminste) na 13 weken weer terug naar huis vliegen! Maar eerst komt hier natuurlijk voor jullie het verhaal van de afgelopen weken in Vietnam.

Ik zal beginnen bij Ninh Binh, waar ik achterop de motor een dagtour heb gemaakt door het supermooie landschap. Ik ben naar de Bich Dong Pagoda geweest, waar ik na een echte bergbeklimming bezweet aankwam bij de top, vanwaar ik een prachtig uitzicht had over rotsen en felgroene rijstvelden. Vervolgens een boottocht van 2 uur in Tam Coc, waar je tussen de rotsen (en soms zelfs onder de rotsen) en rijstvelden doorglijdt... En als laatste ben ik 500 treden omhooggeklommen bij de Mua Cave, vanuit waar ik de rivier van Tam Coc kon zien en aan de andere kant de stad Ninh Binh, echt fantastisch! De motorrijder was ook een heel aardige man, hij maakte steeds grappen over de goede "airco" op zijn motor (die ik na al die beklimmingen ook wel echt nodig had!).

Die avond ben ik met de nachtbus vertrokken naar Dong Hoi, waar een paar van de mooiste en grootste grotten van Vietnam te zien zouden zijn. Ik werd rond een uur of half 5 ('s ochtends ja) de bus uitgegooid, om vervolgens met mijn twee backpacks in het pikkedonker in een nog slapend stadje te staan zonder idee waar ik heen moest. Gelukkig heb ik met hulp van een motortaxi (die absoluut geen probleem hebben met één persoon en twee backpacks op hun motor vervoeren) snel een hostel gevonden, de receptionist wakker gemaakt en een tour voor de dag geboekt. Ik heb de Paradise Cave en de Phong Nha Cave gezien, waarbij we bij die laatste in een bootje de grot binnengingen. Voor de Paradise Cave moesten we een stuk omhoog lopen, waarbij er een bord stond van '500 m' terwijl het eigenlijk gewoon een kilometer was... Gelukkig was de grot wel erg mooi, zeker een van de grootste grotten die ik heb gezien! De gids was trouwens een kop kleiner dan ik, wat voor mij ook wel een ervaring was ;). Op de terugweg zijn we langs een riviertje gestopt, waar ik en een andere jongen samen met alle kinderen uit het dorpje zijn gaan zwemmen en vanuit een boom in het water zijn gesprongen.

Die avond ben ik weer doorgereisd naar Hue, met de trein deze keer. Ik heb nog ontzettend gehaast om op tijd te zijn, waarna natuurlijk bleek dat de trein drie kwartier vertraging had... Het lijkt de NS wel! In Hue heb ik één (halve) dag rondgelopen in de Citadel, de oude keizerlijke stad. Het was mooi om te zien en erg groot, maar omdat er niet echt een paar speciale plekken waren om heen te gaan heb ik vooral een beetje rondgedwaald (wat er wel voor heeft gezorgd dat ik per ongeluk gratis naar binnen kon lopen en op een repetitie van een traditioneel orkest stuitte). De volgende dag ben ik met een tour naar de DMZ (former demilitarized zone) geweest, waar we verschillende plekken zagen die met de Vietnamoorlog te maken hadden, zoals de plekken waar de Amerikanen hun kamp hadden, een deel van de Ho Chi Minh-route en de Vinh Moc-tunnels (die groter zijn dan de tunnels in het zuiden, omdat de mensen in het zuiden kleiner zijn, maar nog steeds eng waren om in het donker in rond te lopen...). De tunnels komen uit op een prachtig zeezicht, waardoor het bijna niet voor te stellen is dat er nog niet zo lang geleden een oorlog werd uitgevochten!

De volgende dag ben ik met de bus naar Hoi An vertrokken, de stad van de kleermakers. Je zal in Hoi An niet snel iets anders vinden dan een kleermaker, restaurant, hotel of touristenwinkel! De eerste paar dagen heb ik dan ook vooral (in het gezelschap van een Canadese jongen) gewinkeld, passessies doorstaan en heerlijk gegeten, al had ik op de derde dag wel een klein beetje een pechdag: de taartwinkel die iedereen me had aangeraden was uitgerekend op die dag dichtgegaan voor 4 dagen, mijn slipper ging kapot en ik was ontzettend verkouden (door de airco, niet door het weer hier). Maar hoe ontzettend meisjesachtig het ook klinkt, de nieuwe, speciaal voor mij op maat gemaakte kleren maakten veel goed! De laatste dag in Hoi An heb ik een fiets gehuurd voor 1 dollar en ben ik naar het strand gefietst. Natuurlijk raakte ik verdwaald, en kon ik pas een paar uur later al halfverbrand eindelijk genieten van het prachtige witte (en bijna uitgestorven) strand, een goed ontbijt en een blauwe zee. Ik heb terug in het stadje nog snel wat foto's gemaakt en toen was het haasten om de nachtbus te halen naar de volgende bestemming: Nha Trang!

Nha Trang is de plek waar alle Russen zitten; het is zelfs zo erg dat bijna alle naamplaatjes, uithangborden, folders en menukaarten ook een Russische vertaling hebben. In Nha Trang sliep ik in een hostel waar het ontbijt fantastisch was en het personeel liever was dan je je kan voorstellen. De kleine vrouwtjes achter de receptie wisten iedereens naam (ook al blijven backpackers meestal maar een paar dagen), wat je elke dag gedaan hebt en zorgen ontzettend goed voor je! De eerste dag ben ik met twee Canadese meisjes naar de modderbaden geweest, waar je een modderbad en mineraalwaterbad krijgt en vervolgens de hele dag bij het zwembad kan doorbrengen. Omdat wij liever aan het strand wilden liggen, zijn we rond de middag teruggegaan naar het hostel en het strand, dat 5 minuten verderop was. Ook deze keer: een wit strand en blauw water! Die avond ben ik gaan eten met twee Engelse meisjes uit het hostel, en we hebben die avond ook 'even' bij de Why Not?-bar gezeten. Ik ga niet teveel vertellen over die avond, laten we vooral zeggen dat ik nu in ieder geval weet why not...
De volgende dag ben ik met de Canadese en Amerikaanse meisjes (en nog een hoop anderen) op snorkeltrip gegaan, wat weer erg gaaf was: vissen die overal om je heen zwemmen in allerlei kleuren en vormen en maten, een uitgebreide lunch op de boot en een leuke gids die ons goed entertainde en vertelde over Vietnam.

De volgende dag nam ik de bus naar Dalat, de vakantiebestemming voor heel veel Vietnamezen (natuurlijk was ik er ook middenin de Vietnamese schoolvakantie), omdat het altijd koud is. Niet koud zoals we in Nederland kou kennen, maar genoeg voor mij om een lange broek, sokken en een vest aan te doen (wat heel erg veel kleren zijn voor Zuidoost-Azië)! De eerste dag heb ik een easy-ridertour gedaan (zo noemen ze een tour waarbij je achterop de motor van de gids gaat, net als in Ninh Binh dus) waarbij ik onzettend veel heb gezien: bloemkassen, een koffieplantage, een zijdefabriek, de Elephant-waterval, een pagoda met enorm Boeddhabeeld, paddestoelenkwekerij, een ethnic minority-village, Paradise Lake, een meditatiecentrum met tempel, het Crazy House (wat een huis/hotel is in een combinatiestijl van Gaudí met Alice in Wonderland, echt fantastisch), een voormalig Frans dorpje, het oude Franse station en tot slot een prachtige pagoda die was ingelegd met miljoenen tegeltjes en een metershoog beeld had van de vrouwelijke boeddha (het geloof hier is een beetje ingewikkeld) die bedekt was met duizenden gedroogde bloemen. Ik ben die avond ook nog uiteten geweest met Linh, de eigenaresse van het hostel, en vijf mensen uit mijn slaapzaal, wat erg gezellig was!
De volgende dag was de dag van het avontuur: canyoning! Dat hield in dat we met een groepje van 8 mensen (exclusief de gidsen, Linh en haar vriendin) gingen abseilen, van een waterval zouden glijden en van rotsen gingen springen. We oefenden het abseilen eerst, waarna we twee keer op een droog stuk en twee keer in een waterval naar beneden gingen. De eerste waterval was enorm, ontzettend glibberig en ik kon bijna niets meer zien of horen door al het water dat op me neerstortte. Op ongeveer 5 meter van het water af moest ik loslaten en mezelf in de waterval laten vallen! De tweede waterval werd de 'washing machine' genoemd, een ontzettend steile afdaling waarbij je op het einde weer los moest laten en je door de stroming maar mee moest laten voeren tot je weer boven water kwam! Alsof dat nog niet eng genoeg was, ben ik ook nog zo'n 6 keer van een waterval afgegleden (alleen, achterstevoren, met z'n tweeën, alles kon!) en van 7 meter en 11 meter - die laatste met een aanloop - van een rots afgesprongen. Een behoorlijk uitputtende maar fantastische dag!

Mijn laatste stop in Vietnam was Saigon, of Ho Chi Minhstad. Waar het verkeer in Hanoi al gekkenwerk was, zijn de wegen in Saigon groter en het verkeer dus nog drukker! De truc is om gewoon over te steken waar je wil, al lijkt het een zelfmoordmissie te zijn (en dat zou het in Nederland ook zeker zijn), langzaam te lopen en dan rijden ze vanzelf om je heen. Het klinkt vreemd maar ik heb het - noodgedwongen - geprobeerd en ik heb er geen krasje aan overgehouden!
Ook in Saigon heb ik twee dagen doorgebracht, de eerste dag met een tour naar de Cu Chi-tunnels. Ook al had ik de Vinh Moc-tunnels al gezien, dit was toch weer een hoop nieuwe informatie. De tunnels zijn hier een stuk kleiner (het is echt kruipen door de gangen) en de gids vertelde veel over de gruwelijke boobytraps en andere slimme uitvindingen van de Vietcong. Aansluitend ben ik toen naar het War Remnants Museum geweest, een ontzettend indrukwekkend museum dat vooral bestaat uit foto's: van Amerikaanse soldaten, van vietnamese soldaten, van Vietnamezen die gehandicapt zijn geraakt of geboren door Agent Orange, van verwoesting, van pijn en verdriet, van oorlogsmisdaden en gewone gezinnen... Al zijn de beelden soms bijna te erg om aan te zien, het was zeker goed om deze kant van het verhaal te zien (want eerlijk is eerlijk: alle Vietnamese musea over de Vietnamoorlog zijn natuurlijk wel eenzijdig). Heel toevallig was ik de vorige avond mensen uit het hostel in Dalat tegengekomen in Saigon, waarmee ik toen die avond nog iets ben gaan drinken, erg leuk!
De volgende dag deed ik een Mekong Delta-tour, waarbij we hebben gezien hoe kokosnootsnoepjes worden gemaakt (en ik natuurlijk veel teveel geld heb uitgegeven om een flinke voorraad mee naar huis te kunnen nemen), we thee met verse honing hebben geproefd, een slang mochten vasthouden (dat was niet echt mijn favoriete deel van de trip, ontspannen met een slang op de foto was er voor mij niet bij!), hebben geluisterd naar een traditioneel zangoptreden terwijl we vers fruit aten, door de smalle kanalen van de Mekong hebben gevaard en een mooie pagoda hebben gezien. Die avond heb ik weer met het Dalat-groepje gegeten, streetfood! Daarbij bestel je het eten bij een kraampje, en maken ze vervolgens een plek voor je op straat door wat krukjes en een tafel neer te zetten, tadaa: een restaurant! Ondanks dat dit misschien niet helemaal fantastisch klinkt, was het eten erg lekker en kostte het me nog geen euro.

Op 11 juni heb ben ik met een bus naar Phnom Penh teruggegaan (met een paar uur vertraging doordat de buschauffeur net iets te laat remde en we op een truck zijn geramd). Zo vreemd om weer terug te zijn in Cambodja, het voelt een beetje als thuis nu: ik herkende de straten, wist waar ik heen moest, hoeveel ik voor een tuktuk kon vragen (en dus afdingen!), zag weer bekend landschap en advertenties... Nog meer als thuiskomen voelde het vandaag, toen ik voor een dagje terugging naar het vrijwilligersproject om mijn achtergelaten spullen op te halen. Ondanks dat er nog maar twee mensen waren die ik kende van mijn vrijwilligerstijd, voelde het zo vertrouwd! Ik heb mijn klassen voor de laatste keer gezien (de kinderen wisten zelfs nog wie ik was, 'teacher Ploen'!) en ondanks dat ik uitkijk om iedereen thuis weer te zien zal ik ook dit toch wel gaan missen! Maar het meeste thuis is toch altijd thuis, en na een dagje en nacht vliegen zal ik dan eindelijk mijn avontuur beëindigen. En dan zal ik nu deze blog ook maar gaan beëindigen voor het eindigt in filosofische overdenkingen over wat deze reis allemaal kan betekenen en betreurenswaardige poëzie.

Meer foto's en details (en als je snel bent nog een kokosnootsnoepje) zullen wel volgen als ik jullie weer zie in Nederland. Bedankt voor het lezen en tot snel!